Prawo zabudowy (prawo niemieckie)

Prawo zabudowy (niem. Erbbaurecht, przestarzale i potocznie Erbpacht – dzierżawa wieczysta) – zbywalne i dziedziczne prawo wzniesienia i posiadania budowli na cudzej nieruchomości gruntowej.

Z punktu widzenia właściciela gruntu, prawo zabudowy jest ograniczonym prawem rzeczowym, które obciąża jego nieruchomość. Prawo zabudowy jest traktowane w sposób zbliżony do prawa własności i podlega ujawnieniu w dziale II księgi gruntowej, podobnie jak własność. Może stanowić samodzielny przedmiot obciążenia prawami zastawniczymi (długiem gruntowym i hipoteką). Najczęściej prawo zabudowy ustanawia się w zamian za jednorazowe wynagrodzenie lub miesięczny czynsz uiszczany przez uprawnionego właścicielowi gruntu.

Ustawowa regulacja prawa zabudowy zawarta jest w wielokrotnie zmienianym rozporządzeniu o prawie zabudowy (ErbbauVO) z 15 stycznia 1919 r.

Dla powstania prawa zabudowy konieczne jest zawarcie umowy pomiędzy właścicielem i uprawnionym oraz dokonanie stosownego wpisu w księdze gruntowej. Prawo wygasa po upływie umówionego okresu. Właściciel gruntu obowiązany jest wówczas zwrócić uprawnionemu wartość wzniesionych przez niego budowli.